อกหักแล้วไง ก็เจ็บน่ะสิ

ก่อนจะมาเขียนบล็อกวันนี้ ผ่านความทุกข์ทรมานมาอย่างสาหัสพอสมควร
เกิดมาจนจะแก่แล้ว ไม่เคยมีแฟน ไม่เคยสนใจเรื่องความรักเลย
แต่ใช่ว่าจะไม่เคยมีความรักนะ
เคยอยู่ เวลาเจอใครคนนั้นบ่อยๆ นานๆไปก็รู้สึกชอบไปเอง และก็เลิกชอบไปเองตามกาลเวลา
ไม่เคยบอกเขาให้รับรู้ ไม่เคยสานสัมพันธ์ แค่แอบชอบเงียบๆแล้วก็ผ่านไป
ไม่เคยอกหัก และสงสัยว่า คนที่อกหักจะเศร้าอะไรขนาดนั้น

แต่มาวันนึง ช่วงที่อายุกำลังจะ 26 ปี อยู่ดีๆก็อยากมีความรักขึ้นมา (แก่ละ)
ไม่นาน (หลังจากที่คิดได้อาทิตย์นึง) ที่สำนักงานส่งให้เราไปอบรม 5 วัน
ตอนนั้นคือไม่อยากไปเลย แต่ก็คิดในแง่ดีว่า ไปอบรมอาจไปเจอคนน่ารักๆที่มาอบรมด้วยกันก็ได้
ปรากฎว่า คนน่ารักที่เราเจอกลับเป็นคนที่มาช่วยอบรม ไม่ใช่คนมาอบรม
วิธีการขั้นแรกคือไปขอเฟซคนน่ารักคนนั้นมา !
ความจริงเราไม่ได้มีความมั่นอะไรขนาดนั้นหรอก แต่บังเอิญมีจังหวะและสถานการณ์ + ความชอบที่พลุ่งพล่าน เลยหลุดปากขอไปจนได้
บอกก่อนเลยว่าไม่เคยเจอใครที่เห็นแค่แป๊ปเดียวแล้วชอบขนาดนี้

แล้วความรักครั้งแรกก็เกิด
เรื่องเกิดก่อนวันเกิดไม่กี่วัน ช่วงต้นเดือนมิถุนายนปีที่แล้ว (วันเกิดเรากลางเดือน)

จนถึงสิ้นเดือนมิถุนายนปีนี้ ก็คือวันที่สิ้นสุดความรักของสองเรา
1 ปีกับความรักครั้งแรก

มันเสียใจมากที่สุดในชีวิตแล้ว
แต่อย่างน้อยก็ได้รู้แล้วว่าความรักเป็นยังไง
เมื่อก่อนฟังเพลงอกหักไม่อิน ตอนนี้เพลงอะไรก็ตรงทุกอย่าง

ความรัก ไม่ผิด แค่ควบคุมมันไม่ได้เท่านั้นเอง
และไม่ว่าจะยังไง ความรักสวยงามเสมอ